A🌸my world

Ακούω μουσική...το μυαλό μου ξεφεύγει τελείως από την καθημερινή ρουτίνα και σκέφτομαι,σκέφτομαι,σκέφτομαι... είμαι κάπου αλλού... χορεύω σε δρόμους στολισμένους από χριστουγεννιάτικα στολίδια...χιονίζει..μυρίζει χειμώνας...χαμόγελα σε όλα τα πρόσωπα των ανθρώπων...ανοίγω τα χέρια μου, πετάω σαν πουλί.... περπατάω τόσο αέρινα που σχεδόν τα πόδια μου δεν αγγίζουν τη γη...παρασέρνω τον κόσμο να χορέψει μαζί μου....ακούγονται γλυκιές μελωδίες από τα παράθυρα των σπιτιών και αυτή η μυρωδιά των μελομακάρονων μου έχει σπάσει τη μύτη...μόλις βγήκαν ζεστά ζεστά από το φούρνο...το μέλι τα έχει αγκαλιάσει τόσο γλυκά που έχει βγει ένα πανέμορφο αποτέλεσμα....θα παω να φαω ένα, σίγουρα! Συνεχίζω,συνεχίζω να χορεύω ανέμελα στο δρόμο....δε με νιάζει τίποτα...θέλω να κυλιστώ στο χιόνι και να  φτιάξω αγγελάκια με το σώμα μου... και ύστερα κι άλλα σχέδια...ίσως και έναν χιονάνθρωπο...για να τον έχω παρέα μαζί μου...θα μπορεί να χορέψει μαζί μου κι αυτός....παίρνω τον χιονάνθρωπο μου και προχ

''Και βέβαια είναι τρελλό να στενοχωριόμαστε για όσα χάσαμε και να μη χαιρόμαστε για όσα μας βρίσκονται διότι δε μπορεί να γίνεται σημαντικό και πολύτιμο το καθετί στη ζωή μας,όταν χάνεται,ενώ όσο το έχουμε δεν του δίνουμε καμία σημασία αφού σε κανένα πράγμα δεν προσθέτει αξία η απώλειά του. Ρυθμίζουμε τη ζωή μας αναφορικά με τους άλλους παρά με τον εαυτό μας επειδή συνηθίσαμε να ζούμε στην αυτοεγκατάλειψη. Οι φρόνιμοι και όσα δεν υπάρχουν ακόμη, με το να σκέπτονται καθαρά και ζωηρά τα κάνουν να υπάρχουν για αυτούς. Να ενεργούμε όπως οι μουσικοσυνθέτες, αμβλύνοντας πάντοτε τα χειρότερα, με την δύναμη των καλύτερων και υπαγάγοντας τα φαύλα στα σωστά. Να κάνουμε ρυθμικό και αρμονικό για τους εαυτούς μας το μείγμα της ζωής. Αυτός που έχει μυαλό εύχεται τα καλύτερα αλλά περιμένει και τα χειρότερα, χρησιμοποιεί δε και τα δύο αφαιρώντας την υπερβολή.Δεν πρέπει καθόλου να υποτιμούμε ούτε να εξευτιλίζουμε την ανθρώπινη φύση θεωρώντας πως δεν έχει τίποτα το ισχυρό, μόνιμο και υπέρτερο

<< Όταν στεναχωριέσαι να λες πως εισαι χαρούμενος κι όταν φοβάσαι να λες πως είσαι δυνατός.  Μοιάζει η ζωή με θάλασσα και καθετί που γίνεται μοιάζει με κύμα.  Για να κρατάει ο καπετάνιος την πορεία σταθερή, υπολογίζει συνεχώς τον άνεμο και σηκώνει κατάλληλο πανί. Δεν είναι εύκολο, όμως αν θες εύκολα, μπορείς να κάτσεις στη στεριά. Θα βλέπεις τα πλοία να περνούν και τις ζωές των άλλων. Άλλοτε πάλι, δε θα βλέπεις τίποτα...>>. Ε.Ομηρόλη     Και κάπως έτσι θα ξεκινήσω την καινούρια μου ανάρτηση.... Νομίζω πως τα λέει όλα αυτό το απόσπασμα. Δυστυχώς όπου και να στρέψουμε το βλέμμα μας βλέπουμε μόνο τη θλίψη και την απόγνωση στα πρόσωπα του κόσμου. Όμως έτσι είναι η ζωή....έχει σκαμπανεβάσματα... Μπορεί τώρα να ζούμε μία κακή περίοδο αλλά με τον καιρό όλα θα φτιάξουν. Πρέπει να παλέψουμε, να σηκωθούμε ξανά στα πόδια μας και να υπομείνουμε! Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά. Όλοι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή πως δεν πάει άλλο, πως θα τα αφήσουμε όλα ή ακόμα και να δώσουμε ένα τέρμα

''Πηγή κάθε κακού είναι η φιλαυτία.'' Διαβάζοντας αυτά τα σοφά λόγια του Ιμμάνουελ Καντ κάθομαι και σκέφτομαι γιατί πρέπει να περιπλέκουμε τόσο πολύ τα πράγματα στη ζωή μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να φοβόμαστε να πούμε ό,τι νιώθουμε ή να φοβόμαστε να αγκαλιάσουμε σφιχτά τα άτομα που μας λείπουν;; Η φιλαυτία..... πλέον όλες οι σχέσεις έχουν γίνει τρομερά εγωϊστικές με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πραγματική ευτυχία στις ζωές των ανθρώπων... Όμως αν ο καθένας μας έκανε αυτό που ένιωθε χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες που μπορεί να προκύψουν; Δε νομίζετε ότι θα ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο έτσι;! Εγώ το νομίζω... δεν υπάρχει λόγος να κρατάς κακία και να βγάζεις τα απωθημένα σου σε άτομα που δεν είναι πλέον κοντά σου. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται... έτσι κι αλλιώς : όταν μια πόρτα κλείνει πάντα μια άλλη ανοίγει. Δε μου αρέσει να βγάζω ''την ουρά μου'' απ 'έξω. Κι εγώ παλιότερα έτσι αντιδρούσα αλλά έρχονται στιγμές που αναλογείς τις πράξεις σου και κ