A🌸my world

Μου πήρε κάποιο καιρό για να καταλάβω τη φράση "δεν είναι ο θάνατος που σε τρομάζει αλλά η ζωή". Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις συνηθίσει να ζεις με αλλεπάλληλες απογοητεύσεις, απορρίψεις, θλίψη και μοναξιά δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πώς μπορείς να ζήσεις κάτι άλλο, κάτι καλό, κάτι καινούριο. Ακόμα και όταν είναι ξεκάθαρα κάτι καλό μπροστά σου κλείνεις τα μάτια και απομακρύνεσαι γιατί νιώθεις πως δεν είναι για εσένα. Όμως γιατί να μην είναι για εσένα;  Πολλές από τις καταστάσεις που έζησες έως τώρα δεν τις είχες επιλέξει εσύ. Το να ζήσεις όμως από εδώ και πέρα μια ζωή όπως εσύ ονειρεύεσαι είναι δική σου επιλογή. Και μπορείς να το κάνεις και σου αξίζει. Γιατί είσαι μοναδικός. Για αυτό την επόμενη φορά που θα σκεφτείς ότι δε σου αξίζει κάτι καλό και πως σίγουρα θα έρθει αυτό το κάτι που θα χαλάσει την ευτυχία σου, γύρνα στη σκέψη σου και αναρτήσου "γιατί δε μου αξίζει;". Βρες τι είναι αυτό που σε περιορίζει και άκουσε το, -πριν πας να το καταπιέσεις-. Όταν  δεις

Πολλές φορές σκέφτομαι πως θέλω να ζήσω κάτι διαφορετικό απ' ότι έχω ζήσει ως τώρα κι όταν έρχεται η στιγμή για αυτό το μικρό βήμα κολλάω και προτιμώ να παραμείνω στην ασφάλεια της προηγούμενης κατάστασης. Θέλει τόλμη και θάρρος η ζωή, όμως όταν δυσκολευόμαστε να ρισκάρουμε πως συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας; Τον "χτυπάμε" λέγοντας "μμ να,πάλι τίποτα δεν έκανες!" ή ακούμε αυτό που έχει να μας πει "είμαι φοβισμένος"; Έναν φίλο μας δεν θα τον πιέζαμε όταν βλέπαμε πως δυσκολεύεται να κάνει κάτι. Αντίθετα θα τον ενθαρρύναμε και θα του λέγαμε μπράβο για όσα έχει καταφέρει ως τώρα. Μια φράση που πόσες φορές έχεις πει στον εαυτό σου;  Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε αρνητικά τον εαυτό μας είτε γιατί αυτό μάθαμε είτε γιατί αυτό θεωρούμε ως το καλύτερο για την ανάπτυξη μας αλλά ακόμα και αυτό είναι μια συνήθεια. Πως απο εκεί που έχω συνηθίσει να υποβιβάζω τον εαυτό μου, να τον επικρίνω και να έχω μόνο απαιτήσεις από αυτόν ξαφνικά πάω να τον ακούσω, να του

Έχεις έναν ήρωα μέσα σου το ξέρεις; Έναν ήρωα που σε βοηθάει να αντέχεις κάθε δύσκολη μέρα, που θα γυρίσεις σπίτι και θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη. Έναν ήρωα που τα βγάζει πέρα με όλα αυτά τα "πρέπει" που είσαι φορτωμένος από την πρώτη μέρα της ζωής σου. Πρέπει να είσαι χαμογελαστός, δυνατός, πρόθυμος να ακούσεις, ευδιάθετος και αντίστοιχα δεν πρέπει να "πηγαίνεις κόντρα", να πέφτεις και να δείχνεις αδύναμος, να θυμώνεις,να κλαις, να ζηλεύεις,να φοβάσαι. Είσαι ήρωας που προσπαθείς να αγαπήσεις κομμάτια του εαυτού σου που κανείς δεν αγάπησε, που βιώνεις τα συναισθήματα σου γνωρίζοντας πως θα σε κρίνουν για αυτά, που διεκδικείς το δίκιο σου σε μια ολοκληρωτικά απαθή κοινωνία. Είσαι ήρωας για όσες φορές αγκάλιασες τον εαυτό σου και έγινες το μοναδικό σου στήριγμα. Είσαι ήρωας για τις φορές που άκουσες τον εαυτό σου, όσα έχει να σου πει, φώναξες, εκρήχτηκες, έκλαψες, χάρηκες. Ήσουν εκεί για κάθε συναίσθημα σου χωρίς να το κρίνεις αλλά αποδέχοντας το. Και δεν είναι

Δεν το κάνω συχνά, να θυμώνω με τον κόσμο αλλά υπάρχουν στιγμές, που όλα μπάζουν. Απογοητεύομαι όταν βλέπω ανθρώπους να μη νοιάζονται καθόλου για τον απέναντι, όπως όταν τον χτυπάνε με το αμάξι και να τον αφήνουν έτσι στην τύχη του. Μου έρχονται από παντού απογοητεύσεις. Όταν θες κάτι δικό σου, μια δική σου ανάγκη να ικανοποιηθεί ψάχνεις να βρεις τρόπο για να γίνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αλλά πόσες φορές σκέφτηκες τι ανάγκη μπορεί να έχει ο διπλανός σου; Δε μπορώ να χωρέσω στο μυαλό μου ότι είμαστε τόσο εγωπαθητικά όντα..ο εαυτός μου και τίποτα άλλο, αφού είμαι εγώ καλά δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.  Πολύ κουραστικό να ονειρεύεσαι σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει μια δίοδος ελπίδας, ότι κάποτε θα αλλάξει αυτό που υπάρχει ως τώρα.  Σκεπτόμενη όλα αυτά νομίζω πως είναι ώρα να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα τελικά.... Και να σκεφτούμε τι θέλουμε να αλλάξουμε στη ζωή μας.

Μουντή μέρα σήμερα κι ας είναι Μάϊος. Σκέφτομαι πόσα πράγματα συμβαίνουν καθημερινά, σε πόσο γρήγορους ρυθμούς κυλάνε οι μέρες και αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς κάνουμε στην καθημερινότητα μας αυτό που πραγματικά θέλουμε; Δύσκολη απάντηση, που προϋποθέτει μια βασική παράμετρο. Να ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλουμε. Πόσοι από εμάς ακούμε τον εαυτό μας και τον ικανοποιούμε άραγε;! Βλέπω γύρω μου όνειρα να χάνονται σε μυαλά που ούτε καν τολμάνε να μιλήσουν για αυτά που ονειρεύονται και ανικανοποίητες ανάγκες. Μας έφαγε το να ικανοποιούμε τους άλλους, να είναι όλοι ευχαριστημένοι -γιατί μόνο έτσι θα είμαστε αγαπητοί και αποδεκτοί- και εν τέλει ούτε που μιλάμε πια για τα δικά μας πραγματικά θέλω. Πόσα μαθήματα έκανες που δε σε ενδιέφεραν καθόλου, επειδή πρέπει να πάρεις αυτό το πτυχίο. Πόσα άτομα ανέχτηκες στη ζωή σου, επειδή πρέπει να αποφεύγεις τις φασαρίες. Και πολλά ακόμη. Περνάνε τα χρόνια και τι κάνουμε; Πότε θα ζήσουμε για εμάς; Πότε θα γυρίσουμε πίσω να δούμε ότι αυτό που κάνουμε

Οι ενοχές που σου αποδίδουν τρίτοι δεν είναι εύκολο πράγμα. Μπορούν να σε στοιχειώσουν με τέτοιο τρόπο που να μην καταλάβεις τίποτα. Και αυτό μπορεί να γίνει με άμεσο ή με έμεσσο τρόπο. Πάντα και παντού θα υπάρχουν άτομα που θα προσπαθούν να σε ενοχοποιήσουν. Γιατί δε θέλουν να σε δουν να κάνεις κάτι διαφορετικό, κάτι που ενδεχομένως να ήθελαν να κάνουν και οι ίδιοι και να μη βρήκαν ποτέ το θάρρος και τη δύναμη. Και πίστεψε με είναι πολύ πιο εύκολο να ενοχοποιήσω εσένα για τη συμπεριφορά σου παρά να δω τη δική μου συμπεριφορά. Και ξέρεις οι ενοχές ξεκινάνε απο πολύ κοντά μας. Από την απλή φράση των γονιών "πάλι θα βγεις;" σαν να σου λένε "πάλι θα με αφήσεις;" ή "δε θα έρθεις στο οικογενειακό τραπέζι; Θα είναι όλο το σόι εκεί". Να νιώθεις άσχημα για το πιο βασικό δικαίωμα σου, τη βούληση, την ελευθερία της έκφρασης σου. Σε περίπτωση που φέρεις κάποια αντίδραση θα είσαι ο "αντιδραστικός", αυτός που "πήρε την κάτω βόλτα", "που άλ