Afternoon thoughts

Μουντή μέρα σήμερα κι ας είναι Μάϊος. Σκέφτομαι πόσα πράγματα συμβαίνουν καθημερινά, σε πόσο γρήγορους ρυθμούς κυλάνε οι μέρες και αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς κάνουμε στην καθημερινότητα μας αυτό που πραγματικά θέλουμε; Δύσκολη απάντηση, που προϋποθέτει μια βασική παράμετρο. Να ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλουμε. Πόσοι από εμάς ακούμε τον εαυτό μας και τον ικανοποιούμε άραγε;! Βλέπω γύρω μου όνειρα να χάνονται σε μυαλά που ούτε καν τολμάνε να μιλήσουν για αυτά που ονειρεύονται και ανικανοποίητες ανάγκες. Μας έφαγε το να ικανοποιούμε τους άλλους, να είναι όλοι ευχαριστημένοι -γιατί μόνο έτσι θα είμαστε αγαπητοί και αποδεκτοί- και εν τέλει ούτε που μιλάμε πια για τα δικά μας πραγματικά θέλω.
Πόσα μαθήματα έκανες που δε σε ενδιέφεραν καθόλου, επειδή πρέπει να πάρεις αυτό το πτυχίο.
Πόσα άτομα ανέχτηκες στη ζωή σου, επειδή πρέπει να αποφεύγεις τις φασαρίες.
Και πολλά ακόμη.
Περνάνε τα χρόνια και τι κάνουμε; Πότε θα ζήσουμε για εμάς; Πότε θα γυρίσουμε πίσω να δούμε ότι αυτό που κάνουμε πραγματικά θέλουμε και το κάνουμε για εμάς και όχι για τον οποιοδήποτε άλλο στη ζωη μας; Γιατί να σου πω και κάτι...όλοι αυτοί που προσπαθείς να ικανοποιήσεις ποτέ δε θα ικανοποιηθούν επαρκώς. Συνεχώς θα θέλουν κάτι παραπάνω και ο μόνος χαμένος απ'όλη αυτή την ιστορία θα είσαι εσύ. Οπότε.....τι κάνουμε;