Δεν το κάνω συχνά, να θυμώνω με τον κόσμο αλλά υπάρχουν στιγμές, που όλα μπάζουν. Απογοητεύομαι όταν βλέπω ανθρώπους να μη νοιάζονται καθόλου για τον απέναντι, όπως όταν τον χτυπάνε με το αμάξι και να τον αφήνουν έτσι στην τύχη του. Μου έρχονται από παντού απογοητεύσεις. Όταν θες κάτι δικό σου, μια δική σου ανάγκη να ικανοποιηθεί ψάχνεις να βρεις τρόπο για να γίνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αλλά πόσες φορές σκέφτηκες τι ανάγκη μπορεί να έχει ο διπλανός σου; Δε μπορώ να χωρέσω στο μυαλό μου ότι είμαστε τόσο εγωπαθητικά όντα..ο εαυτός μου και τίποτα άλλο, αφού είμαι εγώ καλά δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.
Πολύ κουραστικό να ονειρεύεσαι σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει μια δίοδος ελπίδας, ότι κάποτε θα αλλάξει αυτό που υπάρχει ως τώρα.
Σκεπτόμενη όλα αυτά νομίζω πως είναι ώρα να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα τελικά.... Και να σκεφτούμε τι θέλουμε να αλλάξουμε στη ζωή μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου